«Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ» της Μάγδας Μυστικού

Μάγδα Μυστικού-Καραγιαννιώτου

Δημοσιογράφος – ΕΔΣΤΕ

Εικαστικός συντάκτης

www.karagianniotou-mustikou.com

Ομιλία της Μάγδας Μυστικού στην λέσχη Μέγας Αλέξανδρος των LIONS ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

«Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ»

Κυρία Πρόεδρος εκλεκτοί προσκεκλημένοι, κυρίες «Lions», έχω την εξαιρετική τιμή να σας πω λίγα λόγια για την τέχνη στην εποχή μας.

Η τέχνη στην Ελλάδα σήμερα αποτελεί ένα μέσον έκφρασης πολλών ανθρώπων. Έχουν δημιουργηθεί νέες Πανεπιστημιακές Σχολές Καλών Τεχνών που βγάζουν συνεχώς και νέους καλλιτέχνες. Επίσης αρκετοί μορφώνονται σε αντίστοιχες σχολές του εξωτερικού.

Παρατηρούμε συνεχώς τάσεις και τεχνοτροπίες που δεν συνάδουν πάντα με την καλώς εννοούμενη τέχνη.

Πολλές οι επιλογές και ο Μοντερνισμός καλά κρατεί. Όλα στον βωμό της εξέλιξης ξεπερνούν όρια και η παραγόμενη εικαστική πραγματικότητα τείνει στην υπερβολή.

Έργα τέχνης πωλούνται ή δεν πωλούνται ενώ εμείς απλοί θεατές έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε μύστες μιας πραγματικότητας που δεν κρατά την χρυσή τομή.

Η φιλοσοφική σκέψη όταν ανταμώνει την καλλιτεχνία πρέπει να αντανακλά τα βαθύτερα νοήματα του δημιουργού που θα μας αγγίξουν για μια περαιτέρω ψυχολογική διεργασία.

Εκθέσεις διοργανώνονται συνεχώς από φορείς και ιδιώτες όπως οι γκαλερί και αναμορφώνουν τις γνώσεις μας αναλόγως των επιλογών τους.

Εμείς όλοι τελικοί κριτές αυτής της εκτεταμένης εκθεσιακής προσφοράς έχουμε τον τρόπο να διαμορφώσουμε την φορά της τέχνης στις δικές μας προθέσεις και στην ιδιωματική μας κουλτούρα.

Πάντα η τέχνη πρόβαλε την εποχή της. Τα έργα που έμειναν στην ιστορία ήταν αυτά που κράτησαν την αλήθεια των καιρών τους μέσα από την εξέλιξη της τεχνικής τους.

Όλοι εμείς έχουμε την εμπειρία της ομορφιάς ενός αντικειμένου η μιας όμορφης εικόνας αποτυπωμένης οπουδήποτε.

Αυτό το συναίσθημα ικανοποίησης γίνεται μεγαλύτερο ανάλογα με την αισθητική τελειότητα του αντικειμένου της προσοχής μας.

Έτσι χωρίς να έχουμε ιδιαίτερες γνώσεις για την τέχνη, γινόμαστε άμεσοι κριτές αυτής, με γνώμονα την αρτιότητα του έργου στους νόμους της φύσης και την αισθητική μας.

Οι καλλιτέχνες ζητούν την καταξίωσή τους στο ευρύ κοινό και αυτό τον σκοπό εκπροσωπούν οι εκθέσεις τους.

Σήμερα οι προτεινόμενοι εικαστικοί δεν είναι πάντα και το ζητούμενο στην τέχνη. Εκείνο που πρέπει πρώτα να εμπιστευθούμε είναι η προσωπική μας άποψη για ένα έργο τέχνης. Σε κάθε περίπτωση θα είμαστε οι θεατές του για όσο χρόνο το θελήσουμε οπότε η επιλογή πρέπει να είναι δική μας καθαρά.

Ένα έργο τέχνης έχει δύο αξίες. Η μία είναι η εικαστική του και η άλλη η εμπορική του. Όταν αυτές οι δύο αξίες συμπίπτουν σ’ αυτήν την περίπτωση είμαστε ευτυχείς που το αποκτήσαμε.

Η ελληνική τέχνη στην εποχή μας αναγνωρίζεται σε παγκόσμια βάση διότι όπως ξέρουμε γνωστοί μεγάλοι οίκοι δημοπρασιών όπως οι Κρίστις, Σοθμπις και Μπόναμς οργανώνουν Δημοπρασίες αποκλειστικά Ελληνικής τέχνης.

Κάποιοι λένε ότι αγοραστές είναι οι Έλληνες εντός και εκτός Ελλάδος κατά κύριο λόγο συλλέκτες. Αυτό το δέχομαι όχι απόλυτα βέβαια, καθ’ ότι οι κατάλογοι των έργων δημοσιεύονται πέραν των ιστοσελίδων, σε συλλέκτες πολλών μεγάλων πόλεων του κόσμου. Το ενδιαφέρον κάθε φορά είναι μεγάλο και διευρύνει το κύρος των Ελλήνων καλλιτεχνών και κατ’ επέκταση της χώρας τους.

Οι καλλιτέχνες που προτείνονται κυρίως είναι οι παλαιοί που δεν βρίσκονται στην ζωή και ακολουθούν καταξιωμένοι εν ζωή όπως και σύγχρονοι που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον.

Ονόματα σημαντικών ελλήνων του 19ου και 20ου αιώνα που συναντούμε στις δημοπρασίες μεταξύ άλλων είναι Νικόλαος Γύζης (1842-1901), Σπύρος Παπαλουκάς (1892-1957), Βασίλειος Χατζής (1840-1915) Περικλής Πανταζής ( 1849-1884), Γεώργιος Ιακωβίδης (1852-1932), Ουμβέρτος Αργυρός (1884-1963), Επαμεινώνδας Θωμόπουλος (1878-1974), Κωνσταντίνος Μαλέας (1879-1928), Βασίλης Γερμενής (1896-1966) Γεώργιος Μπουζιάνης (1885-1959), Γιάννης Σπυρόπουλος (1912-1990), Γιάννης Γαϊτης (1923-1984), Γιάννης Τσαρούχης (1910-1989),Θάνος Τσίγκος (1914-1965) Πολύκλειτος Ρέγκος (1903-1984) ,Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας (1906-1994), Κλειώ Νάτση (1929), Δημήτρης Μυταράς (1934), Αλέκος Φασιανός (1935), Παναγιώτης Τέτσης (1925), Χρήστος Καράς (1930), Γιάννης Κότης (1949), Γιάννης Μοραλης.

Εμείς οι Έλληνες θαυμαστές του δικού μας πολιτισμού και φορείς της αξιότητας των Ελλήνων δημιουργών είναι αναγκαίο να παρακολουθούμε τις σύγχρονες εξελίξεις της τέχνης υπό το βάρος της κληρονομικής μας ευθύνης.

Τα ελληνικά μουσεία διαθέτουν αξιόλογο υλικό ώστε να μας ωριμάσουν περισσότερο για την σημερινή πραγματικότητα της κουλτούρας που εξελίσσεται συνεχώς.

Το ενδιαφέρον για τις εκθέσεις που κάθε φορά λαμβάνουν χώρα στον τόπο που ζούμε ή και αλλού θα πρέπει να είναι αρκετό ώστε να επιλέγουμε το καλύτερο για μας και να αποκτούμε μέτρο σύγκρισης.

Η τέχνη κατά βάση είναι προσωπική υπόθεση και έχει να κάνει με τα δικά μας συναισθήματα και όχι αυτών που την προτείνουν.

Εξ’ άλλου ένας νοητός διάλογος με τα έργα τέχνης μας δίνει το δικαίωμα να ονειρευτούμε να φαντασθούμε και να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα ιδιοποιούμενοι το δημιουργικό πάθος των καλλιτεχνών.

Σήμερα οι ανταλλαγές καλλιτεχνών σε διακρατικές συμφωνίες έχουν το πλεονέκτημα της αναγνώρισης των λαών και της κουλτούρας των μέσα από τα εικαστικά μέσα.

Το ωφέλιμον του ενδιαφέροντός μας για την τέχνη είναι η απόκτηση καλλιτεχνημάτων που πέραν της αισθητικής τους θα μας αποζημιώσουν με την ανάλογη αξία σε βάθος χρόνου. Βρέθηκαν μικροί και μεγάλοι θησαυροί έργων τέχνης γιατί οι ιδιοκτήτες τους δεν μπόρεσαν να τα εκτιμήσουν και τα πέταξαν στην κυριολεξία.

Θα πρέπει να αναφέρω ότι ένα κομμάτι της ελληνικής τέχνης κατέχουν και τα ελληνικά κεραμικά, ίσως λιγάκι ξεχασμένα. Είναι μια ιστορία που μας έρχεται από πολύ παλιά τα προϊστορικά και αρχαϊκά χρόνια του πολιτισμού μας.

Η εξέλιξη του πυλού σήμερα είναι ορατή και παίρνει την θέση του στην αγορά ως είδος ανερχόμενης αξίας. Οι τιμές του προσιτές επιτρέπουν στους κατόχους τους να γίνουν μικροί και μεγάλοι συλλέκτες με αναμενόμενη την υπεραξία τους.

Ας μην ξεχνούμε ότι οι ανάσες της τέχνης δημιουργούν καλές προϋποθέσεις για την πολυτέλεια στην καθημερινότητά μας.

Γ. Μπουζιάνης, Χορεύτριες (1936). Ελαιογραφία σε καμβά. 140 εκ. x 119 εκ. Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου.

Ναύτης, έργο του Γιάννη Τσαρούχη